Wat geloof ik?

Γνῶθι σεαυτόν — “know thyself.” Zo zegt de eerste van de in­ge­schre­ven spreuken bij de Delfische tempel voor Apollon. In die geest heb ik deze pagina gemaakt om te dienen als en overzicht van mijn gods­dienst­ige op­vat­tingen. Deze pagina zal in de loop van de tijd veranderen, maar dat is oké. Niets duurt voor eeuwig.

Laten we beginnen met het argument voor veel­goden­dom. Ik neem aan dat u bij het religieuze 85 procent van de bevolking hoort. Het maakt niet uit welke religie — christ­en­dom, islam, hindoeïsme… — gewoon dat u in een hogere macht gelooft, en dat die macht beïnvloed kan worden door ons op deze tijdelijke aarde. Misschien weet u van een paar mensen wie zeggen dat ze dat gedaan hebben, en misschien schreven ze een boek dat nu bij u in uw kamer zit.

Hoe kunt u weten dat hun ervaringen meer waar zijn dan die van anderen? Er is een litanie van argumenten die men zou kunnen gebruiken — woorden­tel­lingen, on­waar­schijn­lijke poëzie, dat het boek nogal expliciet is dat het de enige juiste is — maar mensen hebben ze allemaal gemaakt voor religies voor de uwe, en zullen ze allemaal maken voor religies erna. De enige conclusie is ofwel dat geen enkele van hen waar is — dat zou toch een erg triest bestaan zijn — ofwel dat ze bijna allemáál waar zijn.^☞︎

Men zou kunnen vragen, „Xanthe, waarom hellenisme? Woon je niet helemaal aan de andere kant van het continent?” Nou. Vanaf zijn geboorte is bijna iedereen in de westerse wereld doordrenkt van klassieke ge­schied­enis en cultuur. Onze zalen van de regering zijn versierd met ana­chro­nist­ische titanium-witte stand­beelden van Athena en Dike, en wij gaan steeds het nieuwe jaar in januari en genieten van de zomer in juni, ondanks de in­span­ningen van de kerk. Vanaf de dag dat Cæsar op de kliffer van Dover stapte heeft dit eiland zijn klassieke invloed met trots gedragen — voor mij is het maar een uur rijden naar een au­then­tieke Romeinse tempel, gebouwd door de handen van mijn voorouders, net zoals het voor zovelen is van Groot-Brittanïe tot Bactrië.

In geest en ziel is de sluier tussen het materiële en het spi­ri­t­uele op zijn zwakst. Het is geen verrassing dat veel mensen psy­che­de­lica gebruiken om een hoger bewustzijn te bereieken: een klein duwtje is vaak al wat men nodig hebt om haar oor tegen de sluier te houden. (Ik heb ook gevonden dat het een trans­cen­dent effect heeft om uw stem te har­mo­ni­seren met die van iemand anders. Misschien zijn koren daarom zo populair, en is dat waarom zelfs de strengste islamieten a capella zingen zullen toestaan.) Dit is waarom wijn mediteren, waarom wij onze hoofden leeg proberen te maken, of waarom wij al onze wil richten op één bepaald ding — sommige mensen zouden dat magie noemen; ik noem het gebed met een houding.

Ik geloof in re­ïn­car­na­tie. Er is íéts dat „mij” ervaart, als het ware, en ik heb het idee dat die iets steeds wat zal ervaren na dat „ik” uit deze wereld stap. (Ik ben hierin niet 100% zeker, maar misschien krijg je ook een adempauze vóór de volgende ronde: tijd om familie te troosten, gebeden te be­ant­woorden, en jezelf te prepareren voor ronde acht-miljard-en-twee.)

Terug naar mijn lichaam op deze kant van de sluier, gooi me gewoon in het dichtst­bij­zijnde bos en laat de wolven en de maden op me zitten.^☞︎ Als het goed genoeg voor de eerste dertig miljard of zo mensen was is het dan goed genoeg voor mij.