Τἄλσος τῶν Θεῶν.
Ἐγείρῃ ἐν ἄλσῳ ἀλλοκότῳ. Οὔποτε μὲν ἐνθάδε κατὰ τήν γε μνήμην πεπάτηκας, εὔγνωστον δ’ οὕτω δοκεῖ, ὥςπερ ὄναρ ὅσον οὐ ἀμνήμων. Ὅτε τοὺς πηλίνους παλαιοὺς πόρους πατεῖς, φύλλων λαμπρῶν ὑπὸ ποσὶ τηκομένων, οὖν σχίσις φαίνεται ἐπὶ τῇ ὁδῷ. Ποῖ εἶ;
Χερνίπτου.
Συλλέγεις φύλλα καὶ κλῶνάς τινας ἐκ τοὐδάφους, καὶ μετ’ ἐνίας πείρας καίονται εὖ. Ἡ τύφουσα ὕλη καθίης εἰς τέλμα παρατυγχάνον καὶ καθαιρεῖς ἐν τοῖς ὕδασι τὰς μὲν χείρας τὸ δὲ πρόσωπον.
Εὔχου τῇ Ἑστίᾳ.
Ἔστι γὰρ δὴ ὀρθόν. Λόγων ἀπορρεόντων ὁμοίων βουτύρῳ ἐκ τοῦ στόματος, τῇ Θεῷ εὐχαριστεῖς ἵν’ εἰλήχῃ τάδ’ ἱερά:
Χαῖρε ὦ Ἑστία, Θεέ τοῦ οἴκου κἀσχάρας! Ἣν Σοὶ ἀναθῶ τὰ πρῶτα καὶ ἔσχατα ἀναθημάτων πάντων καὶ θυμάτων, ἣ ἐκ τοῦ δώματός μου τὸ ῥύπος κορήσω, ἣ τὰς Σὰς φλόγας ἅψω, ἣ τὠνόματί Σου θειώσω· παρακαλῶ, σχόντων τάδ’ ἱερὰ εὔκρατα καὶ σᾶ. Εὐχαριστῶ.
Τῇ τιμῇ Αὐτῆς χὔμνον ὑμνεῖς Ὀρφικόν:
Ἑστία εὐδυνάτοιο Κρόνου Θύγατερ, Βασίλεια,
ἣ μέσον οἶκον ἔχεις πυρὸς ἀενάοιο, μεγίστου,
τούσδε Σοὶ ἐν τελεταῖς ὁσίους μύστας ἀναδείξας,
θήσω ἀειθαλέας, πολυόλβους, εὔφρονας, ἁγνούς·
οἶκε Θεῶν μακάρων, θνητῶν στήριγμα κραταιόν,
ἀιδίη, πολύμορφε, ποθεινοτάτη, χλοόμορφε·
μειδιόωσα, μάκαιρα, τάδ’ ἱερὰ δέξο προθύμως,
ὄλβον ἐπιπνείουσα καὶ ἠπιόχειρον ὑγείαν.
Λειμῶνα μεταξὺ τῶν δένδρων.
Πραίῃ εἰς λειμῶνα πόας χρυσῆς. Ἁνίσχων ἥλιος ὀρνίθων χορὸν σημαίνει· σχεδὸν ἀκουστόν σοι μόνον· καἰόλος ψαλμὸς λύρας πάντοθεν μὲν οὐδαμόθεν δέ. Οἰκίδιον λίθου Παρίου ἐν μέσῳ τῷ πεδίῳ φαίνεταί σοι, φοῖβον φῶς ἥσυχον ὃν οὔτις πλὴν οὑνειροποιὸς δυνῆται ποιεῖν.
Εἴσελθε τὸν νεὼν τοῦ Ἀπόλλωνος.
Εἰς τὰ βάθη.
Βαθέως, βαθύτερον, τὴν ὕλην εἴσω πορεύει μέν, τὸν χρῶτα παρ’ ἀκαλήφας κἀμπέλους, πηδῶν μανικῶς καὶ διακρούων σποράδην ξύλα… τέλος δέ, ἱδρῶτος ἀποψωμένου τῶν ὀφρύων, ἥκεις ἐν τἀδύτῳ τῆς ὕλης. Παράδεισος μὲν θηρῶν συνείλεκται σκοπῶν, φαίνεται δ’ οὐδεὶς ἀγανακτεῖν τῇ σῇ παρουσίᾳ. Ὄπισθεν νεώς τις ἀρχαῖος κεῖται οὗ τοὔδαμος οἶνόψ εστι χὤθεν ὄζει ἀνυπόστατον ὡσεὶ οἴνου.
Εἴσελθε τὸν νεὼν τοῦ Διονύσου.
Σπήλαιον σκοτεινόν.
Τὸ στόμα τοῦ σπηλαίου ὀρφνότερον τοῦ μελαντάτου μέλανος τῆς νυκτός ἐστι, ἀλλὰ θαρσεῖς τὸν πρώταρχον φόβος κᾀσέρχει. Scaling the unlit twists and turns brings thee to an enrormous atrium, lit by roaring flame and fire which fails to burn the tufts of graſs around it. The mere thought of worſhipping here intimidates ye to no end... and yet, the cavern’s warmth is comforting, like entering the embrace of a loving mother. A verdant green gate catches your eye, its flowering walls a ſharp contraſt from the ſrounding rock and fire.
Εἴσελθε τὸν νεὼν τῆς Γαίας.
Ῥοὴν ῥυτὴν ἀμυδρὰν τὴν ἀκοήν.
You tip-toe ſilently over the dirt and mud, trying to trace the ſource of a nearby brook. The water is clear as owt, but ſomehow glimmers nonetheleſs with ſplendid cerulean and violet the cloſer it gets to its origin. Legs covered in wounds from the ſharp rocks, you come acroſs a lowly pond framed by a majeſtic cliff-ſide. As you dip your feet in, you find your ſcrapes and cuts diſsipating in its healing glow. You notice a peculiar grotto in the rocks— a ſolitary candle ſeems to flicker, but otherwiſe there is no ſign of life; you deduce that the Deïty of this ſhrine might not be well-worſhipped.
Εἴσελθε τὸν νεὼν Ἑρμαφροδίτου.
Καὶ κατὰ τὸν οἶμον.
With a flutter in your ſtep, you continue to walk the path, which ſeems to have been here longer than the foreſt itself. You walk and walk for what ſeems like hours, but your body never tires. Miles and miles along, ſtill firmly inſide the foreſt’s bounds, the way ſplits in two. Further along the twin branches lie what ſeem to be the ſtalls of a ſeaſonal market — you can only imagine its conviviality when in full ſwing. Tucked between either ſide lies a ſhrine flanked by two well-endowed ſtanding ſtones.
Εἴσελθε τὸν νεὼν τοῦ Ἑρμοῦ.