Mijn oma was een enthousiaste maker van plakboeken en collage’s. Samen met de schilderijen, antieke kasten en kitscherige hondenstandbeeldjes droeg de muren van haar huis kleine collagetjes van grote momenten in haar leven en de mijne.

Met één kijkje rond het huis kon je meteen zien wie ze was, en waar ze om gaf. (Haar honden. Zij gaf veel om haar honden.) Het was ongeorganiseerd; het was chaotisch; het was misschien een beetje rommelig — maar het was echt van háár.

De huidige trends zijn nogal verschillend. Ergens na de grote recessie werd het een beetje tactloos om met je rijkdom te pronken. De stijl du jour heeft zich gewend aan blanke muren, kale tafels en misschien af en toe een bloempot. (Voor groene planten, natuurlijk — wat voor soort gek zou kléúr in zijn huis willen?)

Ik heb het gevoel dat we iets verloren hebben. De topresultaten voor „minimalist livingg room” op Google Afbeeldingen, bijvoorbeeld, vertellen je bijna niks over de persoon die daar woont:

Vergelijk die met deze meer rommelige zaken, gevuld met boeken, tapijten, foto's en dergelijke, en het verschil is als dag en nacht:

Tja, misschien ben ik gewoon chagrijnig en nostalgisch. Wat denken jullie?