Op een heuvel in graafschap Durham staat het Penshawmonument. Deze negentiende-eeuwse folly werd gebouwd om de prestaties van de graaf van Durham — ene John Lambton — te herdenken, maar je zou het niet weten: het enige teken ervan is een kleine plaquette aan de zijkant. Vorige week vond ik wat tijd om het monument te bezoeken — van hier laat ik de foto’s voor zich spreken.
Gezicht op het monument vanuit het nabijgelegen park. Er was op de dag van mijn bezoek een motorrace aan de gang.Het monument werd naar de Atheense tempel voor Hephæstos ontworpen, hoewel in een eerder verkleind formaat (kijk, ma, geen dak!)Ik mocht de naos niet binnen, want de organisatoren waren druk bezig met de opbouw voor het Lumiere festival ’s avonds.i (Ze lieten wél een paar mensen met bulldogs binnen - misschien waren ze geïntimideerd?)Het nabijgelegen park heeft ook een mooi henge’tje, met uitkijkposten die naar bekende plaatsen in graafschap Durham wijzen — dat zwarte vierkantje dat je kunt zien is de kathedraal van Durham.
Informatie voor bezoekers
Adres: Chester Rd, Penshaw, Houghton le SpringDH4 7NJ.
Toegankelijkheid: Om bij het monument te komen moet u een steile helling op; als u niet zo mobiel bent, kunt u beter twee keer nadenken voordat u gaat.
Vervoer: De heuvel is bereikbaar via de A183 snelweg en de 2, 2A, en 78 autobussen. Het dichtstbijzijnde treinstation is Chester-le-Street, op acht km afstand.
Maart, 1963. Groot-Brittannië zit in de greep van de koudste winter in twintig jaar, een nieuwe gezicht bestuurt de Arbeiderspartij, The Beatles hebben net hun debuutalbum uitgebracht, en diep in de krochten van Westminster zit Dr. Richard Beeching een verslag te schrijven — een verslag die het bindweefsel van het land voor altijd zal veranderen.
Dr. Beeching is voorzitter van de Britse Spoorwegen, een staatsbedrijf belast met de exploitatie van het spoorwegvervoer, en zij hebben een klein financiëel probleempje. De BS beheren ongeveer 25.000 kilometer spoor tussen 4.500 stations, en de enige manier waarop ze zo’n grote operatie kunnen runnen is met royale subsidies van de overheid - iets waar de regerende Conservatieven nooit erg blij mee zijn.
Dus legt hij, met een pen in de hand, zijn metaforische bijl aan het netwerk. Duizenden stations zijn klaar om te sluiten. Het is niet prettig, maar het moet gebeuren — mensen kunnen toch gewoon de auto nemen naar de dichtbijste station.i
Zo reden een jaar later de laatste passagiertreinen over 8.000 km spoorlijn door het hele eiland. Dat omvatte de lijnen tussen de mijnsteden van het industriële hart van Northumberland. De Tyne & Wear Metro opende in 1980 en liet sommige heropenen in de buitenwijken van Newcastle en (relatief) welvarende kustplaatsen. Maar een paar km noord ligt de oude Blyth- en Tynespoorweg, al die jaren later nog steeds dicht. Tot nu.
Het lot heeft beslist dat de graafschapsraad en Westminster nu akkoord zijn om deze steden opnieuw te verbinden met de metropool. De Blyth- en Tynespoorweg, nu bekend als de Northumberlandlijn, zal, als alles volgens plan verloopt, in 2024 weer open gaan. Om dit historische moment te vieren, dacht ik te kijken wat er geworden is van deze oude stations. Ik heb er veertien geïdentificeerd, verleden, heden en toekomst. Ik zal tussen elk van hen lopen en elk van hun verhalen vertellen. De lijst bevat:
Northumberland Park, een metrostation dat klaar is om het knooppunt van de nieuwe lijn te worden
Backworth de tweede
Backworth de eerste, al lang gesloten tijdens de bijl van Beeching
Seghill
Seaton Delaval, gepland om te heropenen
Hartley Pit/Hartley, twee oude stations slechts en paar meter van elkaar
Newsham, gepland om te heropenen
Blyth, op een oude aftakking
Blyth Bebside, gepland om te heropenen
Bedlington, gepland om te heropenen
Noord-Seaton
Ashington, gepland om te heropenen
Woodhorn: stond op de eerste plannen voor heropening, maar is sindsdien mysterious verdwenen
Newbiggin: het station bestaat niet meer, maar de route is veilig gesteld voor het geval
Verborgen tussen de heidevelden en Penninsche pieken van County Durham ligt de machtigste waterval in Engeland. Het water van High Force tuimelt over 22 meter en 300 miljoen jaar rots naar het poel beneden. De waterval is ontstaan waar de rivier de Tees de Whin Sill kruist, een harde plaat van stollingsgesteente die een groot deel van het noorden van Engeland bedekt.
Als het waterpeil hoog genoeg is splitst de kracht zich in twee stromen, waarvan er een de andere kant op gaat rond de rotsen — na stormen kan het zelfs het hele plateau overstromen. Helaas, mijn groep had niet zoveel geluk, ondanks recente regenbuien.
De familie Raby, de eigenaars van het landgoed, vragen £5 om het uitzicht vanaf de voet van de waterval te mogen bewonderen. De waterval torent boven degene die durft naar beneden te gaan… en die niet zal missen dat er enkele mensen staan boven aan de rotsen. Die hebben helemaal niets betaald, want zij wandelde langs de gratis Penninische Weg. Verdorie.
Informatie voor bezoekers
Adres: High Force, Forest-in-Teesdale, Barnard Castle, County Durham, DL12 0XH, Verenigd Koninkrijk.
Bereikbaarheid: Openbaar vervoer is schaars in dit deel van het land, dus u kunt het beste een schilderachtige autorit maken door de Pennines en het negentiende-eeuwse dorp Middleton-in-Teesdale.
Prijs: Het Raby landgoed rekent £5 voor toegang via de bodem, maar de top is gratis toegankelijk door een wandeling langs de Penninische Weg.
Toegankelijkheid en faciliteiten: Het pad is, voor zover ik weet, niet rolstoeltoegankelijk. De familie Raby houden toiletten en een hotel voor wie wil overnachten.
De verukkelijke vallei van de Tyne heeft geen gebrek aan uitstekende uitzichten, maar het mooist is mijns inziens dat wat gezien wordt door iemand die langs de Side loopt.α In de schaduw van het Monument, langs de klassieke zuilen van het Theatre Royal (Koninklijk Theater) en over Grey Street zodra zij Dean Street wordt, en eindelijk rechtsaf naar de Side op de bodem, dan zal de gelukkige reiziger zien dat de gigantische groene boog van de brug over de Tyne boven hem torent, als een kolos.
De rottende houten trap, zoals te zien op Google street view.
Ik weet niet of een foto ooit kan weergeven hoe het is om onder die brug te staan. Maar een van de meest opmerkelijke dingen over dit uitzicht heeft niets te maken met het uitzicht zelf. Stel je voor dat onze reiziger nu langs de kade loopt, totdat hij aan een leeg stuk grond komt, en dan halverwege een stel rottende houten trappen oploopt. Hij zal zich vergapen aan het twééde mooiste uitzicht van de stad: een prachtige panorama op elke brug tussen de twee oevers van de machtige Tyne.
We verdienen deze stad niet.
Ik had geen fles water meegenomen, want ik wou aanvankelijk alleen maar naar het stadscentrum en terug: het roekeloze idee om helemaal naar Wallsend te gaan kwam spontaan in me op, al ver van huis. De hele weg gaan zonder fles bleek al snel een slecht idee, dus ik klom naar de lokale buurtwinkel — en, godenzijdank, zij hadden al het flessenwater dat iemand ooit zou willen!
Helemaal gehydrateerd, ik was klaar om verder te lopen… maar toen zag ik een wonderbaarlijke ding. Een klein parkje, een opening van groen met een paar banken en inscripties op de grond, verscholen tussen een woonwijk en een bouwplaats. Ik nam enkele foto’s. Ik zou ze graag laten zien, maar helaas, tussen dese reis en het schrijven van deze post werd mijn gsm gestolen.
Als je toch een bezoek wilt brengen, het is dat parkje naast 5 Belmont Street. Google weigert me een echt adres te geven, maar je kunt het niet missen!
Een verslag van mijn denkproces wanner ik het bovenstaande gebouw zag:
Dat gebouw ziet er zeer diabolisch uit, maar ik kan niet precies zeggen waarom…
Over een fiets- en voetgangersbrug dichtbij kwam it wat graffiti tegen die echt de moderne Engelse psyche samenvatten: een poster van Extinction Rebellion", een doorgestreept „EDL”,β en een pik en kloten.
Ik droeg een plaat van HMV (Hot Fuss, door de Killers, als je het zo nodig moet weten) de hele weg mee, en laat me je vertellen, mijn armen deden aan het eind ervan echt pijn! Tenminste kwam zij een tas…
Om af te sluiten, hier zijn vier foto’s die niet interessant genoeg waren voor een volledige sectie, en een kaart van mijn tocht. Bedankt voor het lezen!
Van links naar onder: Een foto naar beneden kijkend van kort na het tweede mooiste uitzicht; een mooi uitzicht op de AkzoNobel fabriek op de tegenoverliggende oever van de rivier; een of andere toren; en het letterlijke „Wall’s end”.
Ik weet niet hoe sommigemensen het doen, bijna elke dag een nieuw artikel schrijven. Misschien is mijn leven gewoon niet interessant genoeg ervoor…
Hoe dan ook. Ik was van plan een volledige post te schrijven over een recente uitstap naar Lady Waterford Hall, maar mijn geheugen is verschríkkelijk en volgens mij zou het niet erg interessant zou zijn. In plaats daarvan, hier zijn wat foto’s van de reis:
Wijzend naar de cadeauwinkel."De Student". Deze foto is een beetje meer potato quality dan de rest, want het schilderij zit achter een glazen lijst…
(Mogelijke bezoekers: De toegang is gratis met een voorgestelde donatie van drie pond, en het museum is rolstoeltoegankelijk.)
