Nestled amongst County Durhamâs moors and Pennine peaks lies Englandâs mightiest waterfall. The waters of High Force tumble over 22 metres and 300 million years of stone, down into the plunge pool below. The falls were formed where the river Tees meets the Great Whin Sill, a tough slab of igneous rock covering much of the north of England.
When the water level is high enough, the force splits into two streams, one going the other way around the rocksâââafter storms, it can even overflow the plateau entirely. Alas, despite recent showers, my group were not so lucky.
The Raby family, owners of the estate, charge ÂŁ2 to see the view from the base of the falls. The falls tower over any mere human who dares navigate down, demanding oneâs respect and attention⌠and making it unmissable that, at the top of the falls, there are several people who walked their on their own via the Pennine Way, not having to pay a single dime. Drat.
Information for visitors
Address: High Force, Forest-in-Teesdale, Barnard Castle, County Durham, DL12 0XH.
Getting there: Public transit connections are few and far between this far into the countryside, so your best bet is to take a scenic drive via car through the Pennines and the nineteenth-century village of Middleton-in-Teesdale.
Price: The Raby estate charges ÂŁ2 to access via the bottom, but the top can be freely accessed by a hike along the Pennine Way.
Opening times: 10:00â16:00.
Accessibility and facilities: The trail is not, to my knowledge, wheelchair-accessible. The site contains toilets and a hotel for anyone wanting to stay the night.
The month of July is almost over, so itâs time for the traditional wrap-up of all that happened.
On the nineteenth of the month, with just over half of our population fully vaccinated against the virus, England finally opened up and embraced full covid anarchy, come what may. For me, the primary feeling was an overwhelming sense of relief: no more having to suffocate myself with a mask at the shops, no more will-they-wonât-they, just⌠getting on with life.
Iâve taken the opportunity that is the unlocking to (vaguely) plan a series of posts which may come to this blog in the near future. Keep your eyes peeled!
Films and TV watched
The Big Lebowskiâ A film about three dudes who just want to bowl. I have heard great things about this film since roughly the moment i clicked on the âInternet Explorerâ icon for the first time, and i canât help but feel i would have enjoyed it a little more had it not had all the hype about it. Itâs an excellent film, and one iâll be rewatching soon, but i suspect years on the internet inflated my expectations to an unreasonable extent. (Very good/10)
Yeah, well, thatâs just, like, your opinion, man.
Paddingtonâ Watched with some friends over Discord. A fine family film, and a decent contender for the dictionary definition of âwholesomeâ. We could all strive to be a little more like Paddington Bear. (Hard stare/10)
Fargoâ A film about a man who just wants to sell a used car. A great black comedy thriller with even better accents (oh yah). (Super/10)
Whatâd this guy look like, anyway? â Oh, he was a little guy⌠kinda funny lookinâ. â Uh-huh. In what way? â Oh, just a general kinda way.
Inside â9 â This comedy-horror-drama-plot-twistiness-is-that-a-genre?-probably-not anthology show just doesnât miss. Almost every episode is uproariously funny, slightly creepy, and has a twist that will leave you with your mouth hanging open at the screen.
I had that Mapmaking Itch, but, cursed by bike-shedding paralysis about the alternate history map idea i hadÎą, i decided to do a little doodle in the back of my journal insteadâŚ
Donât mind the chicken scratch. I would have done some nice coloured shading, but i couldnât be bothered to go downstairs to fetch the coloured pencils.
Absolutely gutted for Bukayo Saka right now. Poor ladâŚ
My apologies for the delay. I knew iâd forgotten something!
Music listened to and TV watched
Bo Burnhamâs Inside: A strong candidate for my favourite Thing of 2021. It is, frankly, unfair that one man can make me feel so many emotions in the span of an hour and a halfâââloved almost every minute of it! (That song about sexting does drag on a bit, thoughâŚ) (A+)
Wolf Aliceâs Blue Weekend: Bloody brilliant. (A)
Beabadoobeeâs Our Extended Play: Yeah, thisâll do for new music from The 1975 while we wait for that Drive Like I Do compilation album. (B+)
Haimâs Days Are Gone: Didnât really do much for me. Some alright singles, though! (C-)
Porter Robinsonâs Nurture: After months of promising iâd listen to it in full when i got my hands on the vinyl, i finally admitted to myself that it was out of stock and iâd have to wait until August otherwise. Itâs a pretty good album, but part of me wonders how iâd feel about it if i hadnât worn the singles to death already⌠(B)
Euro 2020: Iâd never really thought myself the football fan type. Nevertheless⌠come on England!!
Via Hansard, het officiĂŤle verslag van het Britse parlementaire debat, laat het toenmalige Labour-parlementslid Joe Ashton ons weten wat voor onzin er gebeurde toen de regering een meerderheid van min zeventien had:
Wij hadden vroeger een wc-wandelaar. Wanneer de division bellÎą rinkelde hadden we een boven- en beneden-wc-wandelaar die alle toiletten afliep om te zien of iemand opgesloten zat. We keken onder de deur voor voeten, en als we ze zagen, dan keken we er boven. Als die mens ĂŠĂŠn van hun was liet we hem achter; als hij ĂŠĂŠn van ons was, dan haalde we hem eruit, zoms met een schroevendraaier om de deur van buitenaf te openen. Dat was het soort onzin dat zich voordeed toen het kamer stemde.
Ik herinner me het beroemde geval van Leslie Spriggs, toenmalig lid voor St. Helens. Er was een staking van stemmen en hij werd naar het kamer gebracht in een ambulance, nadat hij een ernstige haartanval had gehad. De twee Whips gingen in de ambulance kijken, en daar lag Leslie Spriggs, alsof hij dood was. Ik geloof dat John Stradling Thomas tegen Joe Harper zei: âHoe weten we dat hij nog leeft?â Dus hij leunde voorover, draaide aan de knop van de hartmachine, het groene lichtje ging rond, en hij zei: âDaar, je hebt verlorenâââhet is 311.â Dat is een absoluut waar verhaal. Het is het soort onzin dat vroeger gebeurde. Niemand gelooft het, maar het is waar.
[...]
Toen het parlement voor het eerst op televisie werd uitgezonden, zond de BBC de eerste drie dagen alles uit wat door de luidsprekers kwam. Het was lasterlijk, het was ongelofelijk grof, maar het was hilarisch. De BBC raakte in paniek en zei: âIemand zal ons aanklagen wegens smaad. Als het in Hansard staat is het okĂŠ, maar als het niet in Hansard staat worden we aangeklaagd voor smaad.â Dus de BBC stopte met alles uit te zenden; nu blokkeren ze de uitzending zodat mensen alleen âhear, hear, hearâ horen. Ze zijn doodsbang om aangeklaagd te worden voor smaad.
Via Hansard, the official record of British parliamentary business, thenâLabour MPJoe Ashton informs us of the sort of nonsense that went on when the government had a majority of minus seventeen:
We used to have a bog trotter. When the Division bell rang, we had a top and bottom bog trotter whose job it was to run around all the toilets to see if anyone was locked in. We had to look under the door for feet and, if seen, we looked over the top. If that person was one of theirs we left him, if it was one of ours, we got him outâââif necessary with a screwdriver to unlock the door from the outside. That was the sort of nonsense that occurred when the House divided.
I remember the famous case of Leslie Spriggs, the then Member for St. Helens. We had a tied vote and he was brought to the House in an ambulance having suffered a severe heart attack. The two Whips went out to look in the ambulance and there was Leslie Spriggs laid there as though he was dead. I believe that John Stradling Thomas said to Joe Harper, âHow do we know that he is alive?â So he leaned forward, turned the knob on the heart machine, the green light went around, and he said, âThere, you've lostâââit's 311.â That is an absolutely true story. It is the sort of nonsense that used to happen. No one believes it, but it is true.
[...]
When Parliament was first broadcast, for the first three days the BBC broadcast everything that came through the loudspeakers. It was libellous, it was unbelievably crude, but it was hilarious. The BBC panicked and said, âSomebody will sue us for libel. If it is in Hansard it is okay, but if it is not in Hansard we will be done for libel.â So the BBC stopped broadcasting everything; now, it jams the broadcast so all people hear is, âHear, hear, hear.â It is terrified of being sued for libel.
De verukkelijke vallei van de Tyne heeft geen gebrek aan uitstekende uitzichten, maar het mooist is mijns inziens dat wat gezien wordt door iemand die langs de Side loopt.Îą In de schaduw van het Monument, langs de klassieke zuilen van het Theatre Royal (Koninklijk Theater) en over Grey Street zodra zij Dean Street wordt, en eindelijk rechtsaf naar de Side op de bodem, dan zal de gelukkige reiziger zien dat de gigantische groene boog van de brug over de Tyne boven hem torent, als een kolos.
De rottende houten trap, zoals te zien op Google street view.
Ik weet niet of een foto ooit kan weergeven hoe het is om onder die brug te staan. Maar een van de meest opmerkelijke dingen over dit uitzicht heeft niets te maken met het uitzicht zelf. Stel je voor dat onze reiziger nu langs de kade loopt, totdat hij aan een leeg stuk grond komt, en dan halverwege een stel rottende houten trappen oploopt. Hij zal zich vergapen aan het twĂŠĂŠde mooiste uitzicht van de stad: een prachtige panorama op elke brug tussen de twee oevers van de machtige Tyne.
We verdienen deze stad niet.
Ik had geen fles water meegenomen, want ik wou aanvankelijk alleen maar naar het stadscentrum en terug: het roekeloze idee om helemaal naar WallsÂend te gaan kwam spontaan in me op, al ver van huis. De hele weg gaan zonder fles bleek al snel een slecht idee, dus ik klom naar de lokale buurtwinkelâââen, godenzijdank, zij hadden al het flessenwater dat iemand ooit zou willen!
Helemaal gehydrateerd, ik was klaar om verder te lopen⌠maar toen zag ik een wonderbaarlijke ding. Een klein parkje, een opening van groen met een paar banken en inscripties op de grond, verscholen tussen een woonwijk en een bouwplaats. Ik nam enkele fotoâs. Ik zou ze graag laten zien, maar helaas, tussen dese reis en het schrijven van deze post werd mijn gsm gestolen.
Als je toch een bezoek wilt brengen, het is dat parkje naast 5 BelÂmont Street. Google weigert me een echt adres te geven, maar je kunt het niet missen!
Een verslag van mijn denkÂproces wanner ik het bovenÂstaanÂde gebouw zag:
Dat gebouw ziet er zeer diabolisch uit, maar ik kan niet precies zeggen waaromâŚ
Over een fiets- en voetgangersbrug dichtbij kwam it wat graffiti tegen die echt de moderne Engelse psyche samenvatten: een poster van Extinction Rebellion", een doorgestreept âEDLâ,β en een pik en kloten.
Ik droeg een plaat van HMV (Hot Fuss, door de Killers, als je het zo nodig moet weten) de hele weg mee, en laat me je vertellen, mijn armen deden aan het eind ervan echt pijn! Tenminste kwam zij een tasâŚ
Om af te sluiten, hier zijn vier fotoâs die niet interessant genoeg waren voor een volledige sectie, en een kaart van mijn tocht. Bedankt voor het lezen!
Van links naar onder: Een foto naar beneden kijkend van kort na het tweede mooiste uitzicht; een mooi uitzicht op de AkzoNobel fabriek op de tegenoverliggende oever van de rivier; een of andere toren; en het letterlijke âWallâs endâ.
Me writing long run-on sentences for my blog in English: Haha fuck yeah!!! Yes!!
Me having to translate them into Dutch: Well this fucking sucks. What the fuck.
The gorgeous gorge that is the Tyne valley has no shortage of winsome views, but the most beautiful, in my opinion, is that which appears to one who goes down the Side.Îą In the Monumentâs shadow, after passing the classical columns of the Theatre Royal and descending Grey Street as it becomes Dean Street, finally taking a turn onto the Side at the bottom, the lucky traveller will find themself towered over by the behemoth that is the Tyne Bridge:
The rotting wooden stairs, as seen on Google street view.
Iâm not sure any photograph can ever match what itâs like to be there under that bridge. One of the most remarkable things about this view, though, has nothing to do with the view itself, but rather what happens if one walks down the Quayside for a little while, reaches an empty brownfield plot, and clambers up a set of rotting wooden stairs to its right. Because, inexplicably, just a few metres from the most beautiful view in town, one can find the second most beautiful view in town, a glorious lookout on every bridge linking the two banks of the river.
We donât deserve this city.
I had initially neglected to bring a water bottle along with me; i had only intended a quick jaunt to the centre of town and back, and the foolhardy idea of walking all the way to Wallsend came to me spontaneously. This quickly proved a bad idea, and so i made a trek up to the corner shop, who thankfully had all the bottled water anyone could ever want or need.
After leaving fully rehydrated and ready to walk back, i noticed the most wonderful little thing. A parklet, this small opening of green space with some benches and inscriptions, tucked between a housing area and a construction site. I took some picturesâââi would have loved to show them to you, but alas, my phone got stolen in the intervening time between this trip and me writing this post, taking the photographs with it.
Nevertheless, if youâd like to visit (or live vicariously through Google street view), itâs that little park adjacent to 5 Belmont Street. (Google stubbornly refuses to give a proper address, but you canât miss it!)
An account of my thought process upon seeing the above building complex:
That building looks exceedingly evil, but i canât quite place my finger on whyâŚ
Just a few yards ahead, crossing a foot-and-cycle bridge, i happened upon some strikingly relevant graffiti, alongside some other pieces which really sum up the modern English psyche: an Extinction Rebellion poster, a crossed out âEDLâ,β and a cock and bollocks.
I carried a record from HMV (the Killersâ Hot Fuss, if you must know) the whole way, and let me tell you, my arms were positively aching by the end of it! At least i had a bagâŚÎł
To sign off, here are some photos whose stories werenât interesting enough to make the cut, as well as a map of the journey. Thank you for reading this disjoint mess.
Top left to bottom: A picture looking downwards from shortly after the second best view; a nice view of the AkzoNobel factory on the opposite bank of the river; some tower; and the literal wallâs end of Wallsend.
